Fotografia kobieca

Na przełomie roku 2016 i 2017 ogłosiłem na moim fanpage na Facebook’u konkurs noworoczny, w którym nagrodą była darmowa sesja fotograficzna. Współorganizatorem była Jowita z Babskiego Warsztatu, która zapewniała wizaż do sesji. Konkurs spotkał się ze sporym zainteresowaniem, a losowanie wygrała Adriana Kosak. Na sesję umawialiśmy się przez równe 6 miesięcy – nie potrafiliśmy znaleźć pasującego wszystkim terminu – i ostatecznie sesja odbyła się w połowie czerwca. Moim zdaniem – warto było czekać.

Ponieważ od pewnego czasu czuję przesyt zdjęciami studyjnymi, większość kadrów powstało albo na dworze, albo wewnątrz z wykorzystaniem światła zastanego.

Pierwsze dwa zdjęcia to przykład wykorzystania roundflasha (tak naprawdę używałem chińskiej podróbki, ale zasada działania jest ta sama).  Roundflash ring to nakładka na lampę błyskową o kształcie lampy pierścieniowej. To bardzo ciekawy modyfikator – daje stosunkowo miękkie światło, o ile wykorzystywany jest do ciasnych portretów i okrągłe rozbłyski w oczach modelki. Dzień sesji był dość słoneczny, a ponieważ zdjęcia powstały w moim ogródku, nie było gdzie szukać cienia – bo go nie było ;). Chciałem uzyskać efekt mocno przyciemnionego tła względem twarzy modelki. Jak posługiwać się lampą błyskową w świetle zastanym, już pisałem wcześniej. Zmierzyłem odpowiednią ekspozycję dla tła korzystając ze światłomierza wbudowanego w aparat, w trybie manualnym ustawiłem ekspozycję o około 1,5EV mniejszą, a następnie włączyłem lampę z roundflashem i za pomocą światłomierza światła błyskowego ustawiłem moc lampy (używam wyłącznie manualnych lamp, bez pomiaru TTL. Nie wiem jak w Nikonie, ale w Pentaxie system pomiaru TTL całkowicie się gubił po założeniu roundflasha i mocno niedoświetlał scenę). Ponieważ akurat świeciło słońce, przy przesłonie rzędu f2-f2.8 (a taką chciałem ustawić, bo zależało mi na małej głębi ostrości) i ISO100 czas otwarcia migawki znacząco przekraczał czas synchronizacji. Założyłem więc na obiektyw filtr szary ND16, uzyskując dzięki temu czas 1/80s przy ISO200 i f2.5 – czyli bardzo rozsądne parametry. Dzięki skróceniu czasu do 1/160 mogłem bardziej przyciemnić tło. Jak się okazało, lampa Yongnuo musiała w tych warunkach błyskać z maksymalną mocą, a mimo to twarz była minimalnie niedoświetlona – jednak można to było bez problemu naprawić w post-processingu. Opis całości wydaje się skomplikowany, ale przygotowanie odpowiednich parametrów nie trwa dłużej niż minutę, o ile wiemy, co chcemy osiągnąć. Tak powstały pierwsze dwa zdjęcia.

Następnie zdjąłem roundflash i lampę błyskową z aparatu i zastosowałem zwykłą srebrną blendę dla wypełnienia cieni. Oczywiście, twarz modelki musi znajdować się w cieniu, inaczej zdjęcie wyjdzie fatalnie – ostre światło słoneczne wygeneruje na twarzy modelki paskudne cienie, których żadna blenda nie zniweluje. Dlatego nad modelką umieściłem dodatkowo dyfuzor. Dzięki takiemu zestawieniu uzyskałem, piękne, miękkie światło, z dodatkowym wypełnieniem od blendy.

Następne zdjęcia powstały już w środku. Świetnym źródłem oświetlenia portretowego są okna – dają miękkie, kierunkowe światło, dodatkowo dzięki zmianie odległości modelki od okna możemy regulować kontrastowość oświetlenia twarzy – im bliżej okna umieścimy modelkę, tym bardziej kontrastowe światło uzyskamy. Dlaczego tak się dzieje? Trzeba sobie przypomnieć prawo inverse square – natężenie światła jest odwrotnie proporcjonalne do kwadratu odległości od źródła. Okno należy traktować jako niezależne źródło światła. Jeśli ustawimy modelkę blisko okna, to zgodnie z prawem inverse square, stosunek odległości od okna najbliższej i najdalszej części twarzy modelki jest stosunkowo duży, a więc sporo światła zaniknie zanim dotrze do części najdalszej – i kontrast zdjęcia wzrośnie, Jeśli modelka stoi dalej od okna, to stosunek odległości najbliższej i najdalszej części twarzy modelki w stosunku do okna jest bardzo mały – a więc kontrast się zmniejszy. Proste? 😉

Ostatnie zdjęcia to już typowe beauty. Czarne tło studyjne, dwie kontry z tyłu, z przodu oświetlenie clamshell realizowane przez beauty dish nad modelką i blendę od spodu. Czyli standard u mnie.

Całość sesji włącznie z make-up’em zajęła nam niecałe 3 godziny (z czego większość zajął make-up, bo był inny do portretów, a inny do beauty). W tym czasie udało nam się zrealizować wszystkie powyższe scenariusze. Jak widać, choć opis jest skomplikowany (co pewnie wynika z mojego braku umiejętności opisywania sesji prostymi słowami…) wykonanie nie jest ani trudne, ani czasochłonne.

Na koniec parę słów o chińskich lampach studyjnych. Mam, używam i sobie chwalę. Mają swoje wady, ale za ułamek ceny pozwalają prawie dokładnie to samo, co profesjonalne lampy. Tym razem podczas sesji, przy zmianie modyfikatora, moja lampa Powerlux eksplodowała – rozerwało żarówkę pilota i żarnik, a odłamki szkła wbiły mi się w szyje i ramiona. Na szczęście miałem okulary… A podobno zawód fotografa należy do bezpiecznych 😛